Όταν ο αθλητής – οδηγός ξεπερνά τον εαυτό του για να μην χάσει όλο αυτόν το πυρετό του αγώνα και την αδρεναλίνη του ανταγωνισμού από στροφή σε στροφή αλλά και την μάχη με τα χρονόμετρα.
Ο Γιώργος Κίτσος αν και είχε χειρουργηθεί μόλις πριν από 15 μέρες στην κλείδα μετά από ένα ατύχημα σε προπόνηση στα Μέγαρα και ενώ όλοι πιστεύαμε πως δεν θα κατέβει στον πρώτο αγώνα της Τρίπολης , αυτός ήταν εκεί !
Έκανε τα χρονομετρημένα του παίρνοντας την δεύτερη θέση πίσω από τον Αντρέα Λεφέβρ και την επομένη μέρα μπήκε κανονικά στον αγώνα και τα έδωσε όλα. Πίεσε τόσο πολύ για να μπορέσει να μείνει κοντά στον Λεφέβρ κάνοντας τον ταχύτερο γύρο του αγώνα!
Παρόλα αυτά δεν τα κατάφερε να κυνηγήσει τον Λεφέβρ και τερμάτισε δεύτερος με πολλούς πόνους και αποκαμωμένος και παρόλο που ήταν φανερό πως υπέφερε το χαμόγελο ήταν συνεχώς εκεί κάτω από την γκριμάτσα του πόνου.
Δυο μέρες μετά τον αγώνα που επικοινώνησα με τον Γιώργο Κίτσο για να μάθω πως είναι το χέρι του και τι νέα έχει από τον γιατρό με ενημέρωσε πως όλο το πρήξιμο που είχε ήταν από την υπερπροσπάθεια και το αγλαό ζόρι που έφαγε το χέρι του και τώρα χρειάζεται αρκετή φαρμακευτική φροντίδα και ξεκούραση.
Εμείς είπαμε στο Γιώργο Κίτσο περαστικά και ένα μεγάλο μπράβο και το λέμε και δημόσια.
Αυτές τις γραμμές τις έγραψα όχι μονό για την προσωπική μικρή και συγκεκριμένη ιστορία του Γιώργου Κίτσου αλλά πιστεύω πως το ίδιο κάνουν ΟΛΟΙ οι οδηγοί αγωνιζόμενοι που πραγματικά κάνουν τα πάντα κάτω από αντίξοες συνθήκες ότι καλύτερο μπορούν για αυτό που αγαπούν. Έτσι με την ευκαιρία λέμε ένα μπράβο σε όλους τους οδηγούς που προσπαθούν και θα προσπαθούν για το καλύτερο.
Randomizer
Related Posts
