Ο αγώνας συνεχίζεται όπως είναι αναμενόμενο με τις μικροαλλαγές στις θέσεις, με τις διαφορές μεταξύ τους αμελητέες.
Οι ομάδες και οι οδηγοί συνεχίζουν την τακτική τους και δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση που οι θέσεις μπροστά εναλλάσσονται, είναι κάτι συνηθισμένο, άλλωστε αυτός ακριβώς είναι ο αγώνας.
Το σημαντικό σημείο που αξίζει να σταθούμε σήμερα είναι το υψόμετρο που οδήγησαν οι αναβάτες.
Έχω οδηγήσει σε τέτοιο υψόμετρο δυο φορές, το 2009 και το 2011 και η εμπειρία είναι φοβερή, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό το υψόμετρο είναι σχεδόν δυο φορές το ύψος του Ολύμπου.
Σε τέτοιο υψόμετρο υπάρχει μεγάλη έλλειψη οξυγόνου, κάτι που ο εγκέφαλος το καταλαβαίνει και αυτόματα ρίχνει την ένταση της λειτουργιάς του σώματος και τις αισθήσεις για να έχει λιγότερες καύσεις και κατ’επέκταση, κάνει χρήση λιγότερου οξυγόνου.
Η διαφορά με τους ορειβάτες που ανεβαίνουν στο Έβερεστ είναι ότι αυτοί κατασκηνώνουν σε Base camp και κάνουν προσαρμογή, και η ανάβαση τους είναι πολύ αργή.
Οι οδηγοι όμως στο Dakar ανεβαίνουν και καταβαίνουν πολύ γρήγορα και απότομα το υψόμετρο και οι αλλαγές είναι απότομες. Στην περίπτωση μας ο εγκέφαλος καταλαβαίνει τις αλλαγές του υψόμετρου και την έλλειψη οξυγόνου όπως είπαμε και ρίχνει τις λειτουργιές, με αποτέλεσμα ο οδηγός να έχει υπνηλία, να κλείνουν τα μάτια και ουσιαστικά είναι σαν να «σβήνεις», δεν έχεις δύναμη, όρεξη και ενέργεια. Αυτό έχει μεγάλη επίπτωση στους οδηγούς των μοτοσυκλετών. Στα αυτοκίνητα και τα φορτηγά μπορούν και χρησιμοποιούν μάσκες οξυγόνου, κάτι που στις μοτοσυκλέτες δεν μπορείς να το έχεις.
Υπάρχουν τεχνικές που χρησιμοποιούμε για να κρατάμε τον εγκέφαλο σε εγρήγορση ώστε να μην πέσεις σε λήθαργο. Μια προσωπική εμπειρία που είχα ήταν πολύ τρομακτική. Κάποια στιγμή εκεί που οδηγούσα «έπεσε μαύρο μπροστά μου, μαύρη κουρτίνα» σαν σκοτοδίνη. Ενστικτωδώς λειτούργησε το δεξί μου χέρι και σε συνδυασμό με την αύξηση της αδρεναλίνης στην σκέψη ότι σκοτώνομαι, ο εγκέφαλος επανήρθε και έτσι κατάφερα και γλύτωσα πτώση σε γκρεμό. Η οδήγηση εκεί πάνω είναι φοβερά δύσκολη για όλους, παρόλο που όλοι σχεδόν κάνουν προπόνηση σε υψόμετρο, αλλά όταν έρθει η ώρα και είσαι εκεί είναι εντελώς διαφορετικά.
Άλλο ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να τονίσουμε, με αφορμή το περιστατικό με την Ισπανίδα, Laia Sanz, και τον τραυματισμό του Pela Renet. Στο Dakar υπάρχει άγραφος νόμος που τηρείτε από όλους, είναι χρέος του οδηγού να σταματήσει όταν δει αναβάτη που έχει χτυπήσει και έχει χάσει τις αισθήσεις του, αυτός που περνά δίπλα του πρέπει να σταματήσει, δεν μπορεί να τον αφήσει και να φύγει, αύριο μπορεί να είναι αυτός στην θεση του.
Αν ο οδηγός έχει αισθήσεις, παρόλο που είναι τραυματισμένος και σου κάνει νόημα ότι είναι οκ, μπορείς να συνεχίσεις, αν όμως δεν έχει αισθήσεις, σταματάς. Όταν έρθει ο επόμενος αναβάτης και θέλεις να φύγεις, μένει ο επόμενος και εσύ φεύγεις. Είναι άγραφος νόμος και τον τηρούν όλοι.
Όπως είδατε η διοργάνωση έσβησε τα 35 λεπτά που καθυστέρησε η Laia Sanz, αφού αυτό το είδαν στο GPS, – που όπως είπαμε είναι σαν το μαύρο κουτί – και σωστά έκανε, και το έχει ξανακάνει πολλές φορές παλιότερα. Είναι σωστό για αυτό το κάνουν, γιατί υπάρχει ο άγραφος νόμος του Dakar!
Αγωνιστικά είναι ακόμα νωρίς όπως έχουμε ξαναγράψει, τα πράγματα θα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν μετά το Rest Day. Ο αγώνας είναι μεγάλος, που ξεφεύγει από τα ανθρωπινά όρια και φέρνει τους οδηγούς στα όρια τους πολλές φορές μέσα σε όλο τον αγώνα, αλλά αυτό είναι το Dakar!
Κατάφερε αυτή την νίκη στη παρθενική του εμφάνιση στο DAKAR του 2003, στην κατηγορία των 400 cc, όπου για πρώτη φορά η Ελληνική Σημαία κυμάτισε στο βάθρο του δυσκολότερου αγώνα rally raid του κόσμου.
Ακολουθούν οι συμμετοχές στα DAKAR 2004, 2005, 2008, 2009, 2011.
Λεπτομέρειες για την Δράση και το Βιογραφικό του Μοναδικού Βασίλη Ορφανού μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα του εδώ >>>
Randomizer
Related Posts
