Από τις ανέμελες βόλτες με την μοτοσυκλέτα της στους δρόμους της Μόσχας στο ψηλότερο σκαλί του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Συναντάμε στην παγωμένη Μόσχα την μοναδική γυναίκα team manager στην ιστορία θεσμού των Superbike-Supersport και λύνουμε αρκετές απορίες ως προς την διείσδυση της ρώσικης ομάδας στο Παγκόσμιο στερέωμα. Μια συνέντευξη γεμάτη πάθος για οδήγηση, ψυχρούς προϋπολογισμούς, επιτυχίες και αποτυχίες, έντονα συναισθήματα αλλά και γερές δόσεις ρεαλισμού.
Του Σωτήρη Ζαφειρόπουλου και της Larissa Bayraktarova
–Natalya πως ξεκίνησαν όλα αυτά;
Είμασταν μια μεγάλη παρέα που κάναμε συνεχώς βόλτες με τις μοτοσυκλέτες μας στους δρόμους της Μόσχας και των γύρω περιοχών. Όταν ο καιρός το επέτρεπε δεν …κατεβαίναμε από τις supersport που είχαμε. Η παρέα μεγάλωνε αλλά μεγάλωνε και η ταχύτητα και τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα. Αποφασίσαμε τότε με την κολλητή μου φίλη Nadia Yakhnich να στραφούμε στους αγώνες. Το 2007 κατακτήσαμε το Εθνικό Πρωτάθλημα Γυναικών Ρωσίας με εμένα να τερματίζω στην πρώτη θέση της τελικής βαθμολογίας και την Nadia στην δεύτερη και …η αρχή έγινε! Τότε γεννήθηκε μέσα μας ένα τεράστιο πάθος για τους αγώνες.
-Να υποθέσω ότι η κατάκτηση του συγκεκριμένου Πρωταθλήματος δεν ήταν αρκετή για σας;
Ακριβώς. Αποφασίσαμε να επεκτείνουμε τις αγωνιστικές μας δραστηριότητες στο εξωτερικό για να εξελιχτούμε. Κάθε μέρα σκεφτόμαστε πως θα γίνει αυτό με τον καλυτερο τρόπο. Έτσι το 2008 πήγαμε στην Ιταλία και συναντήσαμε τον Claudio Corsetti.Αποφασίσαμε να τρέξουμε στο Εθνικό Πρωτάθλημα Ιταλίας CIV και στο Διεθνές της UEM στην κατηγορία Γυναικών.
-Πως ήταν η πρώτη σου εμπειρία σε αγώνα στο εξωτερικό;
Ένταση και απογοήτευση ταυτόχρονα. Στον πρώτο μου αγώνα στην Ιταλία δεν προκρίθηκα για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου!!! Ξεκίνησα να γυρίζω στο Misano στο 2.00
-Τελικά πόσο έχεις κάνει ταχύτερο χρόνο στο Misano.
1.48 με την R6 της ομάδας προδιαγραφών STK 600. Για να κατεβάσω βέβαια 12 ολόκληρα δευτερόλεπτα χρειάστηκε πάρα πολύ δουλειά. Απο το 2008 που ξεκινήσαμε να δημιουργούμε την ομάδα μέχρι το 2012 που σταμάτησα την ενεργό δράση λόγω των τεράστιων υποχρεώσεων που είχα σαν team manager οδηγούσα συνεχώς.
Αυτό που στριφογύριζε συνεχώς στο μυαλό μας ήταν πως θα πάμε πιο γρήγορα στην πίστα. Πως θα στρίψουμε πιο γρήγορα, πως θα φρενάρουμε πιο κάτω…
Ταξιδεύαμε συνεχώς Ιταλία-Ρωσία. Ούτε που Θυμάμαι πόσα ταξίδια έχουμε κάνει.
Το 2009 η ομάδα άρχισε να μεγαλώνει και μαζί της και οι συμμετοχές στα διάφορα Πρωταθλήματα.Το 2009 -2010 συμμετείχαμε στο Εθνικό Πρωτάθλημα Ταχύτητας Ρωσίας και σε δύο ιταλικά πρωταθλήματα ,στο CIV και στο Troffeo Italiano Amatori.
Το 2009 η ομάδα άρχισε να μεγαλώνει και μαζί της και οι συμμετοχές στα διάφορα Πρωταθλήματα.Το 2009 -2010 συμμετείχαμε στο Εθνικό Πρωτάθλημα Ταχύτητας Ρωσίας και σε δύο ιταλικά πρωταθλήματα ,στο CIV και στο Troffeo Italiano Amatori.
To 2011 προσκαλέσαμε στην ομάδα μας τον ανερχόμενο Ρώσο αναβάτη Vladimir Leonov που συμμετείχε στην πολύ ανταγωνιστική STK 600 του ιταλικού πρωταθλήματος.
Ο Vladimir έδειξε αμέσως την ταχύτητά του και άρχισε να πρωταγωνιστεί. Η ιταλική Ομοσπονδία όμως που γιόρταζε την 100η της επέτειο ήθελε αυτό τον τίτλο πάση θυσία.
-Ειδικά στα STK 600;
Nαί την θεωρούν πολύ σημαντική κατηγορία γιατί εξελίσσει νέους αναβάτες. Τότε οι Ιταλοί αναβάτες έβαλαν τα δυνατά τους και εμείς χάσαμε τον τίτλο.
-Πως ήταν η αντίδρασή σας σε αυτή την πρώτη απογοήτευση της ομάδας σε διεθνές επίπεδο;
Aποφασίσαμε να περάσουμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Supersport την επόμενη χρονιά , το 2012 με τον Leonov και να υποστηρίξουμε και τον Sergey Vlasov στο ενιαίο R6.
-Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή από το Εθνικό Πρωτάθλημα Ιταλίας STK 600 στο Παγκόσμιο Supersport;
Oχι άσχημα, θα έλεγα.
Η ιταλική STK 600 ήταν ένα εκπληκτικό σχολείο για τον Vladimir (Leonov).Ετσι το 2012 πήραμε την ένατη θέση της τελικής βαθμολογίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Supersport.
Το 2012 τελείωναν και οι εργασίες στην πίστα παγκοσμίων προδιαγραφών στην Μόσχα.
Η χώρα μου για πρώτη φορά θα φιλοξενούσε αγώνα Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Superbike-Supersport.
-Πες μας τι έγινε στον αγώνα εκεί στο Moscow Raceway όπου o Leonov πήρε την τρίτη θέση;
O Vladimir (Leonov) είχε απίστευτη θέληση. Ύστερα από τόσους αγώνες στο εξωτερικό ήθελε τόσο να διακριθεί μέσα στην πατρίδα μας. Απο τα πρώτα ελεύθερα του άρεσε η πίστα πάρα πολύ. Είχε ήδη προσαρμοστεί με την R6 της Yakhnich και ο τερματισμός στο βάθρο από όνειρο έγινε πραγματικότητα.
-Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι ο Vladimir δεν είχε ξαναοδηγήσει στο Moscow Raceway;
(Mε κοιτάζει μέσα στα μάτια και επιμένει).Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές το ίδιο πράγμα.
Ο Vladimir μπήκε για πρώτη φορά στο Moscow Raceway στις πρώτες ελεύθερες δοκιμές της Supersport όπως και όλοι οι άλλοι αναβάτες του Παγκοσμίου. Ναι,είχε περπατήσει την πίστα πολλές φορές αλλά μόνον αυτό. Ξέρεις στον αγώνα είμασταν συνδιοργανωτές και δεν θέλαμε να χαλάσουμε την εικόνα μας. Κάποιοι δεν μας πίστευαν.
Άκου τώρα τι έγινε μετά.
Μόλις κατεβήκαμε από το βάθρο όπου κυριολεκτικά είχαμε τρελαθεί από την χαρά μας ήρθαν κάποιοι μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφοι και με ρώτησαν. Πόσα τελικά δώσατε στους άλλους αναβάτες για να αφήσουν τον Leonov να ανέβει στο βάθρο.
Συγκράτησα τον θυμό μου και αποφάσισα να… παίξω λίγο μαζί τους!
Εχετε δίκιο παιδιά, απάντησα. Που το καταλάβατε; Όπως ξέρετε έχουμε πολύ μεγάλο budget . Ανοίγω λοιπόν μπροστά τους το πορτοφόλι μου που έτυχε να έχει αρκετά χρήματα μέσα και τους λέω. «Αυτά περίσσεψαν γιατί δύο αναβάτες δεν δέχθηκαν να πάρουν χρήματα. Ήταν αυτοί που τερμάτισαν στην πρώτη και δεύτερη θέση. Οι υπόλοιποι τριανταδύο πληρώθηκαν κανονικά. Την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική και θα πάρουμε την πρώτη θέση.»
Με κοίταζαν με το στόμα ανοιχτό. Τέτοιοι άνθρωποι θέλουν τέτοια αντιμετώπιση!
Δεν θα μείνω όμως σε αυτό . Το 2012 δημιουργήσαμε το Two Nations Cup για αναβάτες από την Ρωσία και την Ιταλία. Ο πρώτος αγώνας στο Misano έγινε κανονικά αλλά στον δεύτερο που ήταν να γίνει στην Ρωσία στην πίστα του Kazan μια απίστευτη καταστροφή , μια τρομερή πλημμύρα έπνιξε την περιοχή η πίστα σχεδόν καταστράφηκε και ο θεσμός ακυρώθηκε.
Το 2012 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά για μένα γιατί σταμάτησα την ενεργό δράση.
-Γιατί;
Δεν πήγαινε άλλο.Είχα πάρα πολλές υποχρεώσεις. Απο μία μικρή ομάδα είχαμε εξελιχθεί σε πλήρως επαγγελματική με τρείς αναβάτες. Μόνιμο αναβάτη στο Παγκόσμιο Supersport είχαμε τον Vladimir Leonov που τερμάτισε στην 10η θέση της τελικής βαθμολογίας, σαν wild card είχαμε τον Sergey Vlasov και βοηθούσαμε και τον Maxim Kisselof στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.Είχαμε πολύ προσωπικό,μηχανικούς, ειδικούς στα ηλεκτρονικά, τηλεμετριτές, τεχνικούς αναρτήσεων.
Έπρεπε να διευθύνω όλη την ομάδα, να κανονίζω για τις μεταφορές σε όλους τους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος,να φροντίζω το promotion της ομάδας ,να βρώ χορηγούς…
Κάθε φορά λοιπόν που οδηγούσα με έπιανε άγχος. Δεν σκεφτόμουν πια την οδήγηση αλλά την ομάδα. Κάθε φορά που έμπαινα στην πίστα σκεφτόμουν αν έχω αφήσει πίσω κάποια εκκρεμότητα με την ομάδα. Τότε πήρα την μεγάλη απόφαση να σταματήσω.Ξέρεις ύστερα από τόσα χρόνια συνεχούς οδήγησης μου ήταν πολύ δύσκολο να σταματήσω. Μαζί μου σταμάτησε και η Nadia (Yakhnich).
– Αρα το 2013 αφοσιώθηκες ακόμα περισσότερο στην ομάδα;
Ακριβώς.Εχοντας εγκαταλείψει την οδήγηση έβαλα τον πήχυ για την ομάδα ακόμα πιο ψηλά. Ετσι προσλάβαμε τον Sam Lowes για να έχουμε διακρίσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Supersport.Eίχαμε ήδη ξοδέψει πολλά χρήματα,είχαμε και την απαραίτητη εμπειρία και συγκεντρωθήκαμε 100% στην προσπάθειά μας .Παράλληλα πήραμε και στην ομάδα και τον Dakota Mamola, τον γιο του Randy, για συμμετοχή στην STK 600 του ιταλικού πρωταθλήματος.
-Πως ήταν η συνεργασία με τον Sam;
O Sam είναι εκπληκτικός πάνω στην μοτοσυκλέτα. Απο την πρώτη στιγμή ένιωσε πολύ άνετα με την R6 της ομάδας. Η κάθε στιγμή αυτής της συνεργασίας ήταν υπέροχη. Μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι οδηγούσε την μοτοσυκλέτα σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν ήταν ακόμα και ύστερα από πτώση!
Σε άλλους αναβάτες την μία έφταιγε η θέση των κλιπ –ον, την άλλη οι μαρσπιέδες. Αντιθέτως έχω δεί τον Sam να οδηγεί με στραβό κλιπ-ον.
-Ποιά ήταν η καλύτερη στιγμή;
Στην Monza στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά έπιασε βροχή. Ολοι έβαλαν βρόχινα ελαστικά αλλά κανένας δεν έβγαινε στην πίστα . Περίμεναν όλοι στο pit lane να έρθει ο Sam για να τον ακολουθήσουν. Εμείς δεν τον βάζαμε στην πίστα επίτηδες και οι άλλοι συνέχισαν να περιμένουν. Ο χρόνος περνούσε και η βροχή δυνάμωνε. Αποφασίσαμε να τον βάλουμε στην πίστα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και όλοι όρμησαν πίσω του. Πήρε αμέσως την pole position. Aκόμα και σήμερα που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Και το σκέφτομαι συνέχεια..
Άλλη μια εκπληκτική στιγμή ήταν η άνοδός μου στο βάθρο στον αγώνα όπου ο Lowes εξασφάλισε το πρωτάθλημα. Καθώς πήγαινε για το βάθρο με τραβάει από το χέρι και μου λέει «Ελα μαζί μου. Μαζί πήραμε αυτό το πρωτάθλημα». Δεν ήθελα, ήμουν σαστισμένη. Εκλαιγα συνέχεια..
Tότε πέρασαν όλα από το μυαλό μου. Απο εκείνες τις ανέμελες βόλτες στους δρόμους της Μόσχας στο ψηλότερο σκαλί του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Από μια χώρα που δεν ξέρουν καλά- καλά τι είναι οι αγώνες Ταχύτητας. Μήπως ονειρευόμουν;;;
-Ποια απήχηση είχε στην ρωσική κοινωνία η κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος από την ομάδα σας;
Ελάχιστη έως καθόλου. Είχαμε μια εκπληκτική ομάδα, έναν πολύ δημοφιλή και αξιαγάπητο αναβάτη, είμαστε η πρώτη ρωσική ομάδα που κέρδιζε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας και … δεν ασχολήθηκε μαζί μας κανένας. Δεν υπήρξε καμία τηλεοπτική προβολή εντός Ρωσίας με θέμα την ομάδα , τίποτε.
Να φανταστείς την ημέρα που κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατέφθασε στην Μόσχα η ολυμπιακή φλόγα για τους αντίστοιχους χειμερινούς αγώνες στο Sochi. Ολοι ασχολήθηκαν με αυτό ώσπου στο τέλος και μόνο στο τέλος των αθλητικών ειδήσεων υπήρξε η εξής αναφορά «Τα συγχαρητήρια μας και στην ρωσική ομάδα που πήρε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα …μηχανάκια». Ούτε το όνομα μας δεν ανάφεραν…
Αυτό ήταν ! Είχαμε αποτύχει. Δεν καταφέραμε να στρέψουμε επάνω μας ούτε το ελάχιστο ενδιαφέρον της ρωσικής κοινωνίας. Καί είχαμε χαλάσει πολλά χρήματα, πάρα πολλά…
-Δηλαδή πόσα;
Μόνο το 2013 δαπανήσαμε 3.5 εκατομμύρια ευρώ.
-Τι ;;;
Ναι, καλά άκουσες . Κάθε αναβάτης είχε δύο μηχανικούς, έναν υπεύθυνο για τον κινητήρα, ένα υπεύθυνο ελαστικών , έναν υπεύθυνο για τα ηλεκτρονικά και την τηλεμετρία και έναν επικεφαλής. Είχαμε δύο οδηγούς για τα φορτηγά της ομάδας και μια μονάδα φιλοξενίας που απασχολούσε άλλα τέσσερα άτομα. Φυσικά ο Lowes πληρώθηκε ότι είχαμε συμφωνήσει και επιπλέον πήρε και ένα καλό bonus για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Η Yamaha μας τροφοδοτούσε μόνο με εξαρτήματα παραγωγής και αναγκαστήκαμε να στραφούμε σε εξωτερικό βελτιωτή για την εξέλιξη και συντήρηση των κινητήρων.Αυτό από μόνο του στοίχισε αρκετά χρήματα.
-Μπορεί να απογοητευτήκατε με τις εξελίξεις εντός Ρωσίας στον χώρο του Παγκοσμίου όμως μπορώ να πώ ότι ήρθε η καταξίωση το 2014.
Ναι, έχεις δίκιο. Ηδη από τα τέλη του 2013 καταλάβαμε ότι δεν υπήρχει κανένα νόημα να συνεχίζουμε έτσι.Ηρθαμε λοιπόν σε επαφή με την MV Agusta και αναλάβαμε την εργοστασιακή της ομάδα τόσο στα Superbike όσο και στα Supersport.H MV Agusta μας διέθετε τις μοτοσυκλέτες , εξαρτήματα και μηχανικούς και εμείς βάζαμε τα φορτηγά και την όλη οργάνωση της ομάδας.
Στην μέση της σαιζόν ξέσπασε στην Ρωσία μια τεράστια οικονομική κρίση, το ρούβλι έχασε ένα μεγάλο μέρος της αγοραστικής του δύναμης και ο Alexander Yakhnich αποφάσισε να θέσει ένα τέλος σε όλα αυτά.
Από το 2007 που ξεκινήσαμε αυτή την περιπέτεια είχε ξοδέψει μια τεράστια περιουσία και δεν είχε καταφέρει να προσελκύσει από πλευράς χορηγών ούτε το ελάχιστο του επιχειρηματικού κόσμου της Μόσχας. Ούτε το γεγονός ότι είχαμε αναλάβει την εργοστασιακή ομάδα μίας θρυλικής μάρκας όπως η MV Agusta κατάφερε να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον…
-Πως αντέδρασες τότε;
Το περίμενα! Ημουν πολύ ψύχραιμη. Ολα έγιναν με πολύ επαγγελματικό τρόπο. Ενημέρωσα τους υπεύθυνους του εργοστασίου που ανέλαβαν στο εξής την ομάδα. Υπήρξε συνέχεια. Ολοι τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους. Δεν θέλαμε να επηρεαστεί η απόδοση ούτε των οδηγών ούτε του προσωπικού. Η μετάβαση έγινε με πολύ ομαλό τρόπο.
Τώρα με τι ασχολείται η Yakhnich Motosports;
Αφού πουλήσαμε όλο τον εξοπλισμό μας νταλίκες, αποθήκες, συνεργεία κλπ διατηρούμε γραφείο promotion αγωνιστικών event.Διοργανώνουμε κάθε καλοκαίρι στο Moscow Raceway έναν Διεθνή Αγώνα Ταχύτητας με πολλές συμμετοχές από πολλές χώρες (Ιταλία, χώρες της Βαλτικής, Πολωνία, Ουκρανία κλπ.) Έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί όλοι θέλουν να δουν ποιας χώρας ο αναβάτης θα κερδίσει και έτσι μαζεύει πολλούς θεατές.
Για το 2016 θα διοργανώσουμε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross για νεαρούς αναβάτες στην Νότια Ρωσία.
Α, έχουμε και κάτι άλλο στο μυαλό μας στον αγαπημένο μας χώρο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας αλλά μόνο συζητήσεις. (Ακόμα δεν είχε υπογραφεί η συμφωνία ανάμεσα με την ΟCTO PRAMAC στα MotoGP). Θα σας ενημερώσω σύντομα.
-Πες μας λίγα λόγια για το εθνικό πρωτάθλημα Ταχύτητας της Ρωσίας.
Το πρόγραμμα ανακοινώνεται τελευταία στιγμή όπως και οι κανονισμοί .Κυρίως χρησιμοποιούνται τρεις πίστες , στο Kazan, τo Moscow Raceway και το Nisni Novogorod.
Εχουμε 100 συμμετοχές αλλά το επίπεδο είναι ερασιτεχνικό. Όλοι παίρνουν ένα κύπελλο ή μετάλλιο και φεύγουν ευχαριστημένοι. Υπάρχουν και μερικές πολύ καλές μοτοσυκλέτες όπως για παράδειγμα μια Aprilia Superbike κατευθείαν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έφερε ο αντιπρόσωπος Μόσχας. «Ωραία» του λέω αφού την παρέλαβε .
«Να δούμε τώρα ποιος θα της κάνει σέρβις όταν χρειαστεί». Εξυνε το κεφάλι του αλλά απάντηση δεν έδωσε.
-Μα καλά σε μια τεράστια χώρα υπάρχουν μόνο τρεις πίστες;
Όχι μόλις τώρα τελείωσε και η πίστα στο Grosni (Τσετσενία) ενώ στο Smolenz πρώτα έφτιαξαν την πίστα και μετά διαπίστωσαν ότι δεν κάνει για μοτοσυκλέτες! Αυτό έχει συμβεί και σε άλλες πίστες…
– Μα πως είναι δυνατόν ;
(Κοιτάζει την Larissa και ξεσπούν σε γέλια). Καλώς όρισες στην Ρωσία! Εδώ λοιπόν ο καθένας κάνει ότι νομίζει σωστό χωρίς να ρωτάει κανέναν ειδικό. Μετά διαπιστώνει ότι έχει πετάξει τα χρήματα του…
-Νatalya τώρα οδηγείς μοτοσυκλέτα καθόλου;
Μετά το 2014 πήγα να οδηγήσω μερικές φορές στο Moscow Raceway και γέμισα και πάλι άγχος. Κάθε φορά που έβγαινα από το pit lane νόμιζα ότι είχα δουλειά με την ομάδα…
Εκεί που το ευχαριστήθηκα όμως ήταν όταν φέτος το καλοκαίρι ένας φίλος με προσκάλεσε για trackaday στο Α1 Ring. Oδήγησα μια BMW S 1000 RR και δεν βλέπω την στιγμή να το ξανακάνω!
-Η Nadia τι απέγινε;
Άλλη φοβερή ιστορία και αυτή.Η Νadia κάθε φορά που ήταν να πετάξουμε για να πάμε στους αγώνες φοβόταν πάρα πολύ. Όταν παράτησε τους αγώνες άρχισε να πετάει και σύντομα πήρε πτυχίο πιλότου. Πέρασε σύντομα στα ακροβατικά αεροπλάνα και από το 2016 θα συμμετέχει σε αγώνες aerobatics.Το πιστεύεις;
Φοβερό πράγμα η θέληση.
–Natasha σε ευχαριστούμε για την συνέντευξη.
Larissa, Sotiris και εγώ σας ευχαριστώ που ήρθατε και με βρήκατε εδώ στην παγωμένη Μόσχα. Σας περιμένω το καλοκαίρι στον αγώνα που διοργανώνουμε στο Moscow Raceway.
Είστε καλεσμένοι μου!
© Biker Spirit Magazine
Randomizer
Related Posts
