Όταν δυο ολοκαίνουρια Yamaha R7 θέλουν στρώσιμο και την υπόθεση την αναλαμβάνουν δυο γυναίκες, τότε τα 1000 χλμ σε μια μέρα γίνονται “χαλαρά”!
by Ms Speedie

Όταν έστειλα το μήνυμα στη Δήμητρα Λαδά, γνωστή ως Τζο, για να την προσκαλέσω σε αυτό το ταξίδι με δύο ολοκαίνουργιες Yamaha R7, ήξερα ότι θα της ακουστεί δύσκολο, παρόλα αυτά, ήμουν σίγουρη ότι αν υπάρχει μια γυναίκα που να μπορεί να το κάνει, αυτή είναι σίγουρα η Τζο!  Ήξερα επίσης ότι με τη Τζο δίπλα μου, το ταξίδι αυτό θα ήταν από τα πιο αξέχαστα της ζωής μου. Και τελικά, έτσι αποδείχτηκε!

Οι Yamaha R7 ανήκουν στον 16χρονο Κωνσταντίνο Μαυρόπουλο (γνωστός ως Dinos31), τον πρωταθλητή Ευρωπαϊκού-BMU πρωταθλήματος στην κατηγορία SSP300 ‘22, ’23, ’24, και χρειαζόταν να καλύψουμε αντί εκείνου, 1000 χιλιόμετρα για να στρώσουμε τις μοτοσυκλέτες του. Όλη τη διαδρομή έπρεπε να την κάνουμε χωρίς σταθερό γκάζι. Τα 300 πρώτα χιλιόμετρα έπρεπε να τα κάνουμε έως 6000 στροφές, τα επόμενα 300 χιλιόμετρα έως 7000 στροφές και τα υπόλοιπα έως 9000 στροφές. Αυτή η διαδικασία ήταν καθορισμένη από την αρχή και αποτελούσε μέρος του σχεδίου για το στρώσιμο των μοτοσυκλετών.

Εξοπλισμένες με ατελείωτη όρεξη και αποφασιστικότητα, ξεκινήσαμε το 1ο ταξίδι της χρονιάς, από τις Αφίδνες, γύρω στις 9:30 το πρωί. Το σχέδιο ήταν απλό και ο στόχος ένας: να στρώσουμε τις μοτοσυκλέτες και να απολαύσουμε το ταξίδι καλύπτοντας 1000 χιλιόμετρα. Αλλά, όπως πάντα συμβαίνει, το σχέδιο εξελίχθηκε με πιο διασκεδαστικό τρόπο απ’ ό,τι φανταζόμασταν.

• Η πορεία προς Θεσσαλονίκη: Κάθε χιλιόμετρο ήταν μια περιπέτεια!

Η διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη είχε ό,τι θα μπορούσε να επιθυμήσει κανείς: όμορφα τοπία, συναρπαστική οδήγηση, αλλά και κάποια μικροπροβλήματα που μας έκαναν να γελάσουμε και να μας θυμίσουν ότι όλα τα ταξίδια έχουν τις δικές τους εκπλήξεις.

Η πρώτη στάση ήταν στην Αταλάντη, όπου γεμίσαμε καύσιμα (το ντεπόζιτο ήταν στη μέση) και συνεχίσαμε τη διαδρομή χωρίς να χάσουμε χρόνο. Η δεύτερη στάση στη Σκοτίνα ήταν το σημείο που αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η Yamaha R7 ήταν μια μοτοσυκλέτα που δεν ήθελες να κατέβεις από τη σέλα! Γεμίσαμε και πάλι με μισό ντεπόζιτο. Στην τρίτη στάση, στον Αλμυρό, κάναμε έναν γρήγορο ανεφοδιασμό και ξεκουραστήκαμε λίγο, καθώς το ντεπόζιτο είχε αδειάσει σχεδόν εντελώς.

Η Yamaha R7 του 2024 με τον κινητήρα CP2 των 689 κ.εκ. αποδείχθηκε εξαιρετική σε κάθε πτυχή του ταξιδιού. Είτε σε στροφές, είτε σε ευθεία, είτε σε ανωμαλίες του δρόμου, η μοτοσυκλέτα ήταν απολαυστικότατη! Η αίσθηση ασφάλειας ήταν αμέσως εμφανής και η απόδοσή της μας εντυπωσίασε σε κάθε φάση της διαδρομής.

• Το “ατύχημα” με την τσάντα της Τζο!

Κάποια στιγμή, καθώς η Τζο οδηγούσε, παρατήρησα ότι το τσεπάκι της τσάντας της είχε ανοίξει και μερικά από τα αντικείμενά της άρχισαν να πέφτουν στο δρόμο. Κλειδιά του αυτοκινήτου, παυσίπονα και χαρτομάντιλα—ευτυχώς, τίποτα σοβαρό δεν χάθηκε!

Αμέσως, έκοψα ταχύτητα και προσπάθησα να την ειδοποίησω, ώστε να σταματήσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Πριν καν το καταλάβει, είχα ήδη σταματήσει και προσπαθούσα να βρω τα αντικείμενα που είχαν πέσει στον δρόμο. Ήμουν γρήγορη και κατάφερα να μαζέψω το πιο σημαντικό—τα κλειδιά του αυτοκινήτου της! Τα υπόλοιπα αντικείμενα δεν είχαν μεγάλη αξία, αλλά τουλάχιστον η αποστολή «έσωσα τα κλειδιά» στέφθηκε με επιτυχία. Η Τζο, δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί μέχρι που της το έδειξα, και το γέλιο ήταν αμέσως έντονο (αφού της έκοψα τη χολή επειδή δεν ήξερε που ήμουν, καθώς δεν είχε οπτική επαφή)! Η διάθεσή μας παρέμεινε ανεπηρέαστη και συνεχίσαμε το ταξίδι μας, χωρίς να αφήσουμε το μικρό αυτό ατύχημα να μας χαλάσει την υπέροχη ενέργεια.

VIDEO

• Στη Θεσσαλονίκη: Γρήγορο φαγητό, καφές και η αναπάντεχη βόλτα στα τείχη της Θεσσαλονίκης!

Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, η Τζο κι εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε μία μικρή στάση στον Λευκό Πύργο, όπως ήταν αναμενόμενο. Εκεί, συναντήσαμε τη Βίκυ (γνωστή και ως Seniora Rose) και την αδερφή της Τζο, οι οποίες μας συνόδευσαν για ένα γρήγορο φαγητό και καφέ, για να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας. Το ταξίδι ήταν μακρύ και το να μιλήσουμε και να γελάσουμε με καλούς φίλους ήταν ό,τι χρειαζόμασταν.

Αμέσως μετά το γεύμα, η Βίκυ πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα στα τείχη της Θεσσαλονίκης την οποία βρήκα καταπληκτική ιδέα (καθώς κάνοντας τους υπολογισμούς μου και συγκρίνοντας το ταξίδι αυτό με το αντίστοιχο περσινό που είχα κάνει 976 χιλιόμετρα με το R3 του Ντίνου, τα λίγα παραπάνω χιλιόμετρα τα χρειαζόμασταν για να συμπληρώσουμε τα 1000) κι έτσι έγινε! Από εκεί ψηλά, η θέα ήταν εκπληκτική, και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να βγάλουμε φωτογραφίες με τις Yamaha R7 «μας». Ήταν η τέλεια στιγμή για να απολαύσουμε τη μαγεία του ταξιδιού και να σιγουρευτούμε ότι οι μοτοσυκλέτες είχαν καλύψει αρκετά χιλιόμετρα.

• Η επιστροφή: Ομίχλη και αποφασιστικότητα μέχρι το τέλος!

Η επιστροφή, όμως, δεν ήταν τόσο απλή όσο φαινόταν. Όταν φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη, μας περίμενε η ομίχλη. Και όχι λίγο, αλλά πυκνή ομίχλη για πολλά χιλιόμετρα! Λίγο έξω από την πόλη, η ορατότητα μειώθηκε δραματικά. Έπρεπε να οδηγήσουμε σε συνθήκες που δεν είχαμε ξαναζήσει—μέχρι λίγο πριν τον Αλμυρό, η ομίχλη μας έκανε να νιώθουμε ότι η διαδρομή ήταν ατελείωτη. Ευτυχώς, ακολουθώντας τη λευκή γραμμή του δρόμου, καταφέραμε να συνεχίσουμε με ασφάλεια.

Εκεί κάναμε άλλες δύο στάσεις: Στη Σκοτίνα και στην Αταλάντη. Στην Αταλάντη το ντεπόζιτο ήταν πιο άδειο από άδειο, καθώς η τελευταία γραμμή του δείκτη βενζίνης αναβόσβηνε με απελπιστικό ρυθμό (ή έτσι έβλεπα εγώ να αναβόσβηνε απ το άγχος μου μην μείνουμε στα μαύρα σκοτάδια)!

Καθώς συνεχίζαμε την πορεία μας και λίγο πριν φτάσουμε στην αφετηρία μας, καταλάβαμε ότι μας έλειπαν λίγα χιλιόμετρα για να φτάσουμε τα 1000. Στην έξοδο για Καπανδρίτι, κοίταξα τη Τζο και την είδα να συνεχίζει χωρίς να βγει στην έξοδο!

Ήμουν σίγουρη ότι δε θα δεχόταν να μη δει τα 1000 χιλιόμετρα στο οδόμετρο της! Το χαμόγελό  και η χαρά μου ήταν απερίγραπτα. Η ικανοποίηση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν αμέτρητη καθώς σκεφτόμουν ότι όντως θα δω το 0 να γίνεται 1000.

Και τα καταφέραμε!

• 1000 Χιλιόμετρα και Ατελείωτο Γέλιο!

Όταν φτάσαμε τελικά στην αφετηρία, ήταν ήδη 23:30 το βράδυ και είχαν περάσει 14 ώρες από την αρχή του ταξιδιού. Η κούραση έκανε την εμφάνισή της, αλλά το μόνο που νιώθαμε ήταν χαρά και ικανοποίηση. Είχαμε ολοκληρώσει τα 1000 χιλιόμετρα με τις Yamaha R7 και, το πιο σημαντικό, το είχαμε διασκεδάσει απίστευτα. Όλες οι αναποδιές, η ομίχλη, το γέλιο με τη Τζο, η συνάντηση με τη Βίκυ και την ,οι στιγμές στο κάστρο, ήταν όσα μας έκαναν να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η περιπέτεια θα μείνει αξέχαστη!

• Η Yamaha R7: Απλά τέλεια!

Κλείνοντας, πρέπει να πω ότι η Yamaha R7 του 2024 ήταν απλά εξαιρετική. Ο κινητήρας CP2 των 689 κ.εκ. έδωσε όλη την απόδοση και τη ροπή που χρειαζόμασταν, ενώ η άνεση και η ευχέρεια στην οδήγηση ήταν απαράμιλλες. Μας ταξίδεψε άνετα και γρήγορα, ακόμα και μέσα στην ομίχλη, και μας έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσουμε κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής.

Η Yamaha R7 2024 ήταν για μένα μια πλήρης ανατροπή σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο. Ειλικρινά, όταν είχα δοκιμάσει την πρώτη R7, δεν με είχε πείσει καθόλου – έμοιαζε να υστερεί σε αρκετούς τομείς. Αντίθετα, το νέο μοντέλο του 2024 με εντυπωσίασε σε όλα τα επίπεδα. Η βελτίωση στον τομέα της οδήγησης, η αναβάθμιση της συμπεριφοράς του κινητήρα και η γενικότερη αίσθηση στο δρόμο είναι απλώς εξαιρετικά. Αν και το στυλ παραμένει πιστό στην αρχική R7, η νέα έκδοση μοιάζει να έχει βρει τη σωστή ισορροπία μεταξύ σπορ απόδοσης και καθημερινής χρηστικότητας, κάνοντάς την μια μοτοσυκλέτα που δύσκολα θα ήθελες να αφήσεις.

Αν ψάχνετε για μια μοτοσυκλέτα που να τα έχει όλα—άνεση, δύναμη και δυναμική—η Yamaha R7 είναι αυτή που θα σας κλέψει την καρδιά. Και αυτή η περιπέτεια, με τη Τζο στο πλευρό μου και την Yamaha R7, σίγουρα αξίζει να μείνει στη μνήμη μας για πάντα.

Θέλω να ευχαριστήσω τη Βίκυ που ήρθε και μου έφερε ζακέτα για να μην κρυώνω στην επιστροφή, καθώς και για την υπέροχη ιδέα της να πάμε βόλτα στο κάστρο. Ευχαριστώ επίσης τον Ντίνο – Κωνσταντίνο Μαυρόπουλο για την ευκαιρία της βόλτας και, φυσικά, τη Τζο για την όμορφη παρέα της.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος αυτής της περιπέτειας! Τα λέμε στο επόμενο άρθρο, που ποιος ξέρει, τι τρέλα θα μου κατέβει να κάνω…