Οι θέσεις του off Road Team / Doc για το Ελληνικό Enduro.

Τις τελευταίες μέρες  και ιδίως μετά την ανακοίνωση των πρωταθλημάτων Eduro είναι έντονος ο προβληματισμός στον χώρο και οι σκέψεις – καταγγελίες  – αποφάσεις και κινήσεις των ανθρωπιών που είναι χρόνια στο χώρο σημαντικές και βαρύνουσες.

Η επιστολή που παραθέτουμε παρακάτω ήρθε στο περιοδικό από το off road team και τον Δημήτρη Αθανασουλόπουλο τον γνωστό Doc. Την διαβάσαμε και θεωρούμε πως πρέπει να την δημοσιεύσουμε στα πλαίσια ενός ανοικτού δημόσιου διαλόγου.

=====================================================================================

Οι θέσεις του off Road Team / Doc για το Ελληνικό Enduro.
20/2/2014                                                                                                 Δημήτρης Αθανασουλόπουλος

Κάποιες σκέψεις 

Παρακολουθώντας τα τεκτενόμενα των ομοσπονδιών και του χώρου του Enduro τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, προτιμώ να κρατώ μια συντηρητική στάση αποχής, ιδίως οργανωτικά, όσον αφορά τους αγώνες. Στάση που αρχικά μου δημιουργήθηκε το 2006, όταν η Αθλητική ΜΟΤΟΕ ισχυροποιήθηκε αρκετά, κερδίζοντας στο τέλος της χρονιάς τους αγωνιζόμενους με το μέρος της ώστε να ακολουθήσουν το πρωτάθλημά της το 2007. Και λέω “αγωνιζόμενοι” γιατί αυτό είμασταν μέχρι τότε…

Καλό είναι όμως να ακουστούν κάποιες αλήθειες, να ξεκαθαριστούν κάποιες καταστάσεις, για το ποιος είναι ο Doc, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, γιατί δεν κάνει αγώνες κτλ. κτλ… Γιατί η μονόπλευρη απεικόνισή τους από ανθρώπους του χώρου με ιδιαίτερη παρορμητικότητα, που όσο κι αν διαφωνώ μαζί τους και να έχουμε προσωπικές διαφορές δεν θα πάψω να σέβομαι, σίγουρα είναι άδικο και συχνά προσβλητικό.

Περί πρόσφατης ιστορίας του Enduro και προσωπικής εμπλοκής…

Πάμε λοιπόν πίσω στο 2006: Τον Δεκέμβριο διοργάνωσα τον τελευταίο αγώνα Enduro του πρωταθλήματος στο Auto Festival, ένα 2ήμερο του οποίου οι προδιαγραφές ήταν πρωτοποριακές για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο που δεν πιστεύω να ξαναγίνει στην Ελλάδα! Το budget του ξεπέρασε τις 15.000€. Το πολυτελές έγχρωμο 16σέλιδο φυλλάδιο μόνο, είχε κοστίσει 1800€! Ενοικιάστηκε (πανάκριβα) ο χώρος. Πάνω από 100 άτομα εργάστηκαν (επαγγελματικά!) στον αγώνα. Στήθηκαν 3 ειδικές διαδρομές: Μία Enduro Cross Country 11 χιλιομέτρων με 20 ενδιάμεσους και τρομερή χάραξη, διάρκειας πάνω από 11 λεπτά για τους πρώτους! Μία Motocross στην Καλιφόρνια, πολύ κοντά στο Autofestival, μήκους 6 χιλιομέτρων, γύρω στα 8 λεπτά, με αρκετό μονοπάτι και φυσικές δυσκολίες. Και τέλος, μια Extreme τεχνητή ΜΕΣΑ στο Autofestival, με πολλά και αγοραστά τεχνητά εμπόδια και πολύ θέαμα. Καθιερώθηκαν σε αυτόν τον αγώνα τα “Live Results” από την Infomega, ενώ το πλάνο ασφαλείας ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Καντίνες και μουσική διαρκώς μέσα στον κλειστό χώρο, αρκετοί θεατές, ενώ κατά την απονομή άνοιξαν για όλες τις τριάδες του βάθρου σαμπάνιες και μάλιστα γνήσιες και ακριβές! Ο αγώνας είχε γίνει κάτω από την Αιγίδα της ΕΛΠΑ…

Μετά από αυτό τον αγώνα, οι αγωνιζόμενοι αποφάσισαν: “Θα πάμε στην ΑΜΟΤΟΕ”…

Και όχι μόνο οι αγωνιζόμενοι, αλλά και οι εταιρίες, αφού η «opinion leader» KTM είχε την δύναμη να κάνει τα πράγματα που επέλεγε και οι περισσότεροι ακολουθούσαν.

Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, αφού κατάλαβα πως η ποιότητα δεν μετράει, αλλά υπερέχει η πολιτική. Παρόλα αυτά, συνέχισα λίγο ακόμη, προσπαθώντας να πείσω εαυτό και αλλήλους για το αντίθετο…

 

Οι λόγοι που με έκαναν να μην προσχωρήσω τότε στην ΑΜΟΤΟΕ αλλά να παραμείνω στην ΕΛΠΑ ήταν οι εξής:

– 1ον και σημαντικότερο, η διοργάνωση παράλληλων αγώνων Μοτοσυκλέτας και αυτοκινήτου (Trail Ride και Rally Raid) που εκ των πραγμάτων ήταν πολύ δύσκολο να διαχωριστεί ο φορέας τους. Δεν μπορούσα να παίζω σε δύο ταμπλό.

– 2ον η χρόνια συνεργασία με την ΕΛΠΑ που μου έδινε ένα ανοικτό πεδίο δράσης δείχνοντάς μου εμπιστοσύνη, έχοντας βέβαια τα δείγματα της οργανωτικής μου δουλειάς.

– 3ον η έντονη εκείνη την εποχή επαγγελματική μου ενασχόληση με τους αγώνες και ειδικά με μεγάλα events όπως GP SM, ISDE, EWC, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να πραγματωθούν μέσω ΑΜΟΤΟΕ εκείνη την εποχή, ειδικά κάτω από το καθεστώς Αθλητικής Ομοσπονδίας που θέλει οργανωτές σωματεία και όχι επαγγελματίες, κι επειδή ακόμη το “pouvoir sportif” το κατείχε η ΕΛΠΑ.

– 4ον και εξίσου σημαντικό η χαλαρή και “χύμα” στάση της Ομοσπονδίας στην αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων – οργανώσεων, που δεν ταίριαζαν στην δική μου νοοτροπία και επαγγελματισμό. Το πρόβλημα της ΑΜΟΤΟΕ από τότε ήταν ότι δεν υπήρχε κάποιος να αναλάβει “πακέτο” εργασιών, ειδικά στο Enduro, καθώς ο κεντρικός συντονισμός – επίβλεψη από τους υπεύθυνους ήταν από ελλιπής, έως ανύπαρκτα. Φωτεινές εξαιρέσεις εκείνη την περίοδο ο Σιδέρης που είχε πάρει εργολαβία το Supermoto, o Σταθούλιας με το Attika Enduro Cup, και ο Χριστοδούλου αναλαμβάνοντας σιγά σιγά το Motocross, χωρίς να θέλω να προσβάλω κάποιους, και σίγουρα θα έχω ξεχάσει κάποιους ακόμη. Τα 3 παραπάνω παραδείγματα φανερώνουν ακόμη και τώρα την πεποίθησή μου  ότι τα αθλήματα πρέπει να έχουν κεντρική επίβλεψη και συντονισμό…

 

Αρχές 2007 λοιπόν, πήρα το ρίσκο ενός ακόμη μεγάλου εγχειρήματος: Την οργάνωση για λογαριασμό της ΕΛΠΑ, όλου του Πρωταθλήματος Enduro, (και Supermoto) αποτελούμενο από 8 αγώνες, αρχής γενομένης στην Μάνδρα Αττικής. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι αγώνες της χρονιάς εκείνης ήταν οργανωτικά άρτιοι, με ευχαριστημένους αναβάτες αλλά δυστυχώς λίγες έως ελάχιστες συμμετοχές λόγω του μποϋκοτάζ από την μεγάλη μερίδα των πρωταγωνιστών αναβατών.

Την ίδια χρονιά, στο πρωτάθλημα enduro της ΑΜΟΤΟΕ, ακούγονταν διαρκή παράπονα για το οργανωτικό επίπεδο του πρωταθλήματος…

 

Η λάσπη και ο πόλεμος που δέχτηκα εκείνη την περίοδο ήταν ανηλεής! Μέχρι και ότι κατέδιδα τους αγώνες του Σταθούλια στην αστυνομία, και ότι τους έβγαζα τα σήματα! Ανηλεές και το μποϋκοτάζ των αγώνων μου από φίλους και μη, που ενώ παραδέχονταν την οργανωτική αρτιότητά τους, εμμέναν στο να αποκαλούν ένα επαγγελματία – εργολάβο οργανωτή ως το τσιράκι της ΕΛΠΑ κτλ κτλ… (Δεν είδα τέτοιους χαρακτηρισμούς να αποδίδονταν στον Σιδέρη ή στον Ανδριτσάκη που έβγαζε αποτελέσματα σε αγώνες της ΕΛΠΑ για παράδειγμα, αλλά μόνο στον Αθανασουλόπουλο!) Που έκανε την δουλειά του όσο πιο καλά ήξερε και μπορούσε, με ΠΟΛΛΕΣ παροχές προς τους αγωνιζόμενους, με υπέρ του δέοντος ΤΙΜΙΕΣ παροχές προς αυτούς! Άλλωστε ο Doc δεν είπε ΠΟΤΕ να μην πάνε οι αγωνιζόμενοι να τρέξουν στην ΑΜΟΤΟΕ, το αντίθετο μάλιστα, πήγαινα και ο ίδιος! Αλλά υπερασπιζόμουνα και διαφήμιζα την δική μου ποιότητα στη δουλειά μου ως καλύτερη!

Το γυαλί όμως είχε ραγίσει, αποφασίζοντας να μην ασχοληθώ άλλο οργανωτικό με αυτό που αγαπούσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το Enduro, καθώς ήταν αυτό που μου είχε δώσει (εκτός από τις μεγαλύτερες χαρές ως αγωνιζόμενος) τις μεγαλύτερες πίκρες ως οργανωτής.

 

Το σκοτεινό κομμάτι της ΟΜΕ θα ήθελα να το παρακάμψω, καθώς προήλθε ως μια φυσική συνέχεια της ΕΛΠΑ-ΠΟΜ, μια κατάσταση που από την μία μου έδινε πλούσιο πεδίο δράσης, αλλά δεν είχε μέλλον για λόγους που δεν υπάρχει νόημα να αναλυθούν. Άλλωστε, όταν κάνεις πράγματα, κάνεις και λάθη! Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, και πρέπει να τα αναγνωρίζουμε… Και εγώ πρώτος!

 

 

Οι Αθλητές…

 

Η εισχώρησή μου στην ΑΜΟΤΟΕ έγινε το 2011, αρκετά πριν την αναγνώριση, βλέποντας ότι μια σωστή Ομοσπονδία αποτελεί μονόδρομος, και ότι δεν υπήρχε πλέον διαφορετικός τρόπος ώστε να μπορεί κάποιος, είτε ερασιτέχνης, είτε επαγγελματίας να διοργανώνει αγώνες μοτοσυκλέτας. Η ΑΜΟΤΟΕ έδειχνε βελτιούμενα δείγματα γραφής, προχωρώντας με αργά αλλά σταθερά βήματα, και το βασικό: Από ανθρώπους που ήταν μέσα στο χώρο, και αγαπούν την μοτοσυκλέτα. Από ηθικής πλευράς αλλά και (διαφαινόμενης) δημοκρατικής δομής, ήταν το καλύτερο πεδίο για να αναπτυχθεί ο χώρος και οι αγώνες.

 

Να ξεκαθαρίσω τα εξής: Δεν πιστεύω απόλυτα στον Αθλητικό νόμο και ότι όλοι εμείς οι αγωνιζόμενοι είμαστε ή -ακόμη χειρότερα- γίναμε ξαφνικά ΑΘΛΗΤΕΣ!

Με όλο το σεβασμό που τρέφω στους “συναθλητές” μου, δεν θεωρώ, ούτε πρόκειται να με πείσει κανείς ότι οι εντουράδες της Κυριακής που θέλουν να πίνουν τα τσιπουράκια τους και να τρώνε τα παϊδάκια τους στα Κιούρκα μετά την Κυριακάτικη βόλτα στα Βασιλικά, θα πρέπει να γίνουν «αθλητές» για να μπορέσουν μια φορά το χρόνο να ζήσουν την αδρεναλίνη ενός αγώνα στην περιοχή τους… Ούτε πιστεύω ότι οι αγωνιζόμενοι στο Dragster ή οι ηλικιωμένοι πλούσιοι συλλέκτες πανάκριβων αντικών που συμμετέχουν στο Πρωτάθλημα Ιστορικών Αυτοκινήτων Regularity έγιναν ξαφνικά αθλητές, αποκτώντας αθλητικά δελτία, κάνουν διατροφή ή πάνε γυμναστήριο για να βελτιώσουν την απόδοσή τους στον… αγώνα! Συγχωρείστε με, αλλά δεν θα με πείσετε!

Αφού όμως ο αθλητικός νόμος, και ειδικά μετά την αναγνώριση της ΑΜΟΤΟΕ από το επίσημο κράτος μας, μας θέλει τους αγωνιζόμενους ως αθλητές για να λάβουμε μέρος, και τους οργανωτές (επαγγελματίες ή μη) ως αθλητικά σωματεία για να οργανώσουμε, ας γίνει έτσι!

 

Ο Αθανασουλόπουλος που είχε δημιουργήσει στο παρελθόν μια λέσχη, το Off Road Team, (ΕΔΟ – Εκτός Δρόμου Ομάδα) μετέτρεψε το καταστατικό της για να είναι σύμφωνο με τον αθλητικό νόμο, γράφτηκε στην ΑΜΟΤΟΕ για να μπορεί να συνεχίσει να κάνει αυτά που έκανε, σε μια εποχή που μοιραία -λόγω κρίσης- το επαγγελματικό πεδίο ενασχόλησης με τους αγώνες χώλαινε όλο και περισσότερο καθημερινά, και μάλλον γινόταν ζημιογόνο για κάποιον που το χειριζόταν υπεύθυνα επαγγελματικά και όχι σαν λέσχη βασιζόμενος στον εθελοντισμό και στον ερασιτεχνισμό. (Δεν κατακρίνω τον εθελοντισμό – απεναντίας, αλλά δεν μπορώ να βασιστώ σε αυτό ειδικά για πρωταρχικούς ρόλους στις διοργανώσεις μου).

Υπό το καθεστώς της ομοσπονδίας, το ΕΔΟ έχει οργανώσει επιτυχημένα Trail Ride και Rally Raid, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην διοργάνωση Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων Enduro, έχει βοηθήσει πολλές λέσχες ποικιλοτρόπως, αλλά ΔΕΝ έχει αναλάβει την διοργάνωση αγώνα Enduro για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ή Κύπελλο. Το Γιατί? Αυτό είναι μια πολύ καλή ερώτηση που χωράει πολλή συζήτηση! Εν συντομία: Το Off Road Team για να οργανώσει κάτι στο χώρο του Enduro, θα το κάνει με τον τρόπο που ξέρει, με την ποιότητα που θέλει, και δυστυχώς αυτό το πράγμα από την μία κοστίζει, και από την άλλη επιβάλλει κάποιες υψηλές προδιαγραφές. Γιατί –ειδικά στην Αθήνα- για να στηθεί κάτι σωστό πρέπει να στηθεί επαγγελματικά, να πληρωθούν τα δέοντα κάποιοι άνθρωποι, να διασφαλιστούν άδειες, παροχές κτλ. Ούτε τα οικονομικά μεγέθη από χορηγίες, ούτε ο αριθμός των συμμετεχόντων δικαιολογεί και δίνει ελπίδα σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Παράλληλα, όταν το Off Road Team ζήτησε να κάνει αγώνα scramble σε άλλη περιοχή (Μέγαρα) αντιμετώπισε την άρνηση της Ομοσπονδίας, προφανώς λόγω «βέτο» άλλου σωματείου της περιοχής… (υπάρχουν κι αυτά βλέπετε…). Παρόλα αυτά κάποια δειλά βήματα έγιναν, με την οργάνωση του 1^ου Cross Country Enduro στους Άγιους Θεόδωρους, όπου και εκεί αντιμετώπισα το –μικρό έστω- μποϋκοτάζ (του «φίλου» Χελιώτη) και πάλι για τους δικούς του λόγους.

 

 

Η Ελληνική μίζερη πραγματικότητα

 

Όντας μονόδρομος λοιπόν η Ομοσπονδία για την διοργάνωση αγώνων, και πάλι το ΕΔΟ (αναφέρομαι ως σωματείο πλέον… για να είμαστε και σύννομοι με τις επιταγές της…) προσπάθησε να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, τόσο οργανωτικά όσο και στηρικτικά στο θεσμό της.

Έτσι έχω μάθει να λειτουργώ, έτσι κάνω και τώρα. Όσο ήμουν στην ΕΛΠΑ, έκανα καλούς αγώνες! Όσο θα είμαι στην ΑΜΟΤΟΕ, θα κάνω – κάνουμε ακόμη καλύτερους!

Επαναλαμβάνω: Ως άτομο θέλω να είμαι σωστός σε αυτά που αναλαμβάνω, να κάνω καλές διοργανώσεις, για όποιον και αν το κάνω. Κάτω από οποιαδήποτε ομπρέλα, για όποιον και αν δουλεύω θέλω να τον βγάζω ασπροπρόσωπο! Είτε αυτός λέγεται ΕΛΠΑ, είτε ΑΜΟΤΟΕ. Ως σωστός επαγγελματίας προτιμώ να κάνω σωστούς αγώνες, παρά πολιτική! Αλλά αφού επιβάλλεται η Πολιτική να προηγείται των αγώνων, και αφού ο επαγγελματισμός ΔΕΝ χωράει ούτε είναι θεμιτός στο καθεστώς της Ομοσπονδίας ας γίνει κι έτσι…

Η αγάπη μου για το χώρο είναι δεδομένη, τα επαγγελματικά μου έχουν στραφεί αλλού, οπότε η «προσφορά» μου προς το enduro που αγαπώ είναι στην διάθεση του καθένα.

 

Είμαι επίσης άνθρωπος που πιστεύει στους θεσμούς και θεωρώ ότι για να βελτιωθούν αυτοί χρειάζεται προσπάθεια και δουλειά εκ των έσω.

Δεν μου αρέσει λοιπόν το προεδρείο της ΑΜΟΤΟΕ? (ΟΧΙ ως άτομα – επαναλαμβάνω, αλλά ως απόψεις). Θα παλέψω να το αλλάξω!

Και πως θα το αλλάξω? Θα προσπαθήσω να βρω δυνατές λέσχες, να γίνουν σύννομες με τις επιταγές της Ομοσπονδίας για να έχουν δικαίωμα ψήφου (γιατί ούτε οι μισές από τα μέλη της δεν μπορούν να ψηφίσουν – κάτι που βοηθά τους υπάρχοντες άρχοντες να αλωνίζουν…), και να πιέσουν με τις απόψεις τους, τις ψηφοφορίες τους στις γενικές συνελεύσεις, τις ΓΡΑΠΤΕΣ προτάσεις τους, να περάσουν αυτά που ΠΡΕΠΕΙ!

Και τέλος, να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές σε 4 χρόνια και να αλλάξουν την υπάρχουσα βαλτωμένη κατάσταση, με μια -πιθανόν- καλύτερη!

Και μέχρι να το πετύχω αυτό -μπορεί να μην το πετύχω και ποτέ- θα είμαι ΔΙΠΛΑ στην Ομοσπονδία, δίπλα στα μέλη του Δ.Σ. την γνώμη των οποίων δεν ασπάζομαι ούτε συμφωνώ, για να τους συμβουλεύω, να τους βοηθάω, να τους πιέζω για αυτό που θεωρώ εγώ καλό για το χώρο!

Όσο αντέξω! Τα όρια της υπομονής του καθένα είναι διαφορετικά! Αλλά μέχρι να ξεπεραστούν τα δικά μου, θα στηρίξω το θεσμό -όσο στραβά κι αν αρμενίζει- προσπαθώντας να τον ισιώσω, όσο μπορώ, με ένα μικρό ή μεγαλύτερο λιθαράκι!

 

Το αν κατέχω τα εχέγγυα να το κάνω, το έχω αποδείξει, τόσο στην Ελλάδα, όσο και (δυστυχώς πολύ περισσότερο) στο εξωτερικό! Και λέω δυστυχώς, γιατί είναι ολίγον οξύμωρο οι άνθρωποι της FIM (Διεθνής Ομοσπονδία Μοτοσυκλετισμού) να εκτιμούν περισσότερο τις δυνατότητές μου και να με χρησιμοποιούν, από ότι οι άνθρωποι στην πατρίδα μου! Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι, και δεν το λέω περιαυτολογώντας, αλλά με παράπονο!

Στα τέλη του 2013, κατατέθηκε πρόταση συνεργασίας προς τις λέσχες Νοτίου Ελλάδας σε κοινή μας συνάντηση, αλλά και προς την Ομοσπονδία, με τις προτάσεις του ΕΔΟ για το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Ο υποφαινόμενος και το ΕΔΟ (παρουσία κι ενός βλαμμένου φίλου που ανακάλυψε στα γεράματα το πάθος του και θέλει σαν τρελός να συμβάλει όπου μπορεί) προσφέρθηκαν να αναλάβουν την επιμέλεια του θεσμού, βοηθώντας τις διοργανώτριες λέσχες, όχι μόνο ΧΩΡΙΣ το παραμικρό υλικό αντάλλαγμα, αλλά προσφέροντας πολλή εργασία, (υλικοτεχνική υποδομή, την φυσική παρουσία ανθρώπων στους αγώνες, συντονισμό εργασιών σε προβολή, οργάνωση, τέλεση του αγώνα, φυλλάδια, σήμανση κτλ, αποτελέσματα, βαθμολογίες, απονομές…) αλλά και χρήματα από εξεύρεση χορηγών (χωρίς ΚΑΜΙΑ παρακράτηση μέρους από αυτά)! Ο κεντρικός συντονισμός ενός θεσμού, είτε αυτός ήταν το Νοτίου Ελλάδος, είτε το Πρωτάθλημα, η κεντρική – μαζική προβολή και ομοιογενής εικόνα, πιστεύουμε ότι θα έφερνε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο χώρο!

Με λίγα λόγια είπαμε: Έχουμε Υλικά, Τεχνογνωσία, Χρήματα, Ανθρώπινο Δυναμικό, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΤΕ μας! Όπου μας θέλετε, όπου νομίζετε ότι πάσχετε! Για το καλό του αθλήματος! Θέλετε να ακούστε τις απαντήσεις?

Ακούστε λοιπόν!

-Γιάννης Κουρούπης – ΦΙΛΜΑ: Μας προσβάλετε με την πρόταση που κάνετε! Εμείς μπορούμε και μόνοι μας! (του ζητήσαμε και συγνώμη!!! Θα προτιμούσα κύριε Κουρούπη να μου πεις: «Όχι ευχαριστώ, αλλά μπορούμε και μόνοι μας για να μην μοιραστούμε την δόξα», παρά ότι σε προσβάλλω!)

-Φώτης Μουρίκης – ΜΟΛΠ: Δεν συμφωνούμε

-Στέλιος Χριστοδούλου – ΑΡΗΣ: Λευκό…

-Δημήτρης Τζωρτζάκης – ΛΕΜΑΘ: Συμφωνούμε απολύτως και αποδεχόμαστε τις προτάσεις

2 Όχι, 1 Λευκό και 1 Ναι!

 

Η συνέχεια? Στην επιτροπή Enduro που επέλεξε το προεδρείο της ΑΜΟΤΟΕ, (Η απόφαση για τις επιτροπές είχε παρθεί από την Γενική Συνέλευση του Νοεμβρίου αλλά καθυστερούσε στην υλοποίηση) ΔΕΝ υπήρχε ο υποψήφιος του ΕΔΟ (με τις ίδιες περίπου προτάσεις)…

 

Αποτέλεσμα? Μια επιτροπή Enduro που δεν έχει πάρει επίσημη θέση για τον καταρτισμό τουλάχιστον των προγραμμάτων, που δεν συμβουλεύτηκε τους αθλητές και τις ομάδες, που δεν σεβάστηκε τις επιταγές των Σωματείων, ανακοινώνοντας ένα πρόγραμμα 3 ημέρες πριν την έναρξή του! Κι αν τα πράγματα είναι διαφορετικά, παρακαλώ να με διαψεύσουν δημοσίως!

Αλλά αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε οφείλουν να παραιτηθούν!

Ακόμη και αν δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν ή να επιβάλλουν την δική τους πρόταση, πάλι οφείλουν να παραιτηθούν, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τους υπολόγισαν!

Και με συγχωρείτε για τον τόνο μου που μιλάω, αλλά ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να ομιλώ από την στιγμή που πρώτος έδωσα χέρι βοηθείας, προτάσεις και λύσεις, και απορρίφθηκαν τόσο από το Δ.Σ. της  Ομοσπονδίας, όσο και από την πλειοψηφία των λεσχών! Ειλικρινά, ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω γιατί διαμαρτύρονται οι αθλητές, αφού τα ίδια τα Σωματεία τους συνέβαλλαν με τον τρόπο τους σε αυτές τις αποφάσεις! ΟΦΕΙΛΟΥΝ να τις σεβαστούν ή όχι? Ιδού η απορία!

Το να παρακαλείς να βοηθήσεις κάποιος –που μάλιστα ξέρει ότι ΕΧΕΙΣ την δυνατότητα να βοηθήσεις- και αυτός να το αρνείται, είναι άξιος της μοίρας του!

 

Αυτό που ΕΓΩ καταλαβαίνω, είναι ότι κάποιοι ΔΕΝ θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα!

 

Δεν προσπαθώ να ανακαλύψω την Αμερική, ούτε εφευρίσκω τον τροχό! Τα έχουν κάνει άλλοι για μας, και η εμπειρία μου από όλο τον κόσμο δείχνει ότι έτσι λειτουργούν τα πράγματα: Ένας κεντρικός φορέας αναλαμβάνει να οργανώσει και να συντονίσει τα πρωταθλήματα! Η συνταγή δουλεύει εδώ και χρόνια με τον καλύτερο τρόπο! Παγκοσμίως, έτσι έχουν την καλύτερη προβολή, την καλύτερη και πιο δεμένη οργάνωση, εξέλιξη, πορεία! MotoGP, SBK, GPMX, GPSupermoto, EWC…. Και πάμε παραπέρα? Ιταλικά πρωταθλήματα, αγγλικά, γαλλικά πρωταθλήματα, ακόμη και σε γειτονικές χώρες στα βαλκάνια, οι θεσμοί περνάνε μέσα από μια γενική – κεντρική επίβλεψη. Πείτε τον Promoter, πείτε τον supervisor, πείτε τον Διευθυντή Αγώνα, πείτε τον ανάδοχο οργανωτή… πείτε τον όπως θέλετε! Δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα! Θα μπορούσε λοιπόν η Ομοσπονδία, όπως επιλέγει αυτόν που θα βγάλει τα αποτελέσματα, να επιλέξει και αυτόν που θα συντονίσει τον αγώνα και ακόμη καλύτερα το πρωτάθλημα! Το ξέρει και η ίδια, το έχει εφαρμόσει στο Supermoto, στο Motocross, αλλά δεν το παραδέχεται! Προτάσεις υπάρχουν, άνθρωποι υπάρχουν, αλλά δυστυχώς κάποιοι φοβούνται πως θα χάσουν την δόξα και την εξουσία, προκειμένου να την δώσουν εργολαβία σε κάποιον π.χ. Αθανασουλόπουλο… άσε που θα πέσουν να τον φάνε κάτι «άσπονδοι φίλοι». Κλασσικό ελληνικό φαινόμενο!

 

 

Είναι γλυκιά η εξουσία…

 

Ως μουσικός παλιότερα, και λάτρης του Σαββόπουλου, θυμάμαι ένα τραγούδι του που αντικατοπτρίζει απόλυτα της σημερινή εικόνα της αναγνωρισμένης επίσημα από το κράτος μας Ομοσπονδίας:

 

“είμασταν πάντοτε μιας ήττας που νικάει την εξουσία,

και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία!”

 

Το όνειρο της Ομοσπονδίας για πολλούς αγωνιζόμενους κατάντησε εφιάλτης, και δυστυχώς η διοικητική κατάσταση της ΑΜΟΤΟΕ από το 2006 λίγο έχει αλλάξει μέχρι σήμερα… Σε κάποια πράγματα προς το καλύτερο, σε κάποια άλλα προς το χειρότερο, βλέποντας πως ο μονόδρομος οδηγεί πλέον στην ΑΜΟΤΟΕ και πουθενά αλλού.

ΝΑΙ, τότε ήμουν ενάντιος στην ΑΜΟΤΟΕ, και όπως φαίνεται είχα δίκιο και δικαιώνομαι σήμερα φίλε Δημήτρη, όπου η ΑΜΟΤΟΕ έχει γίνει βασιλικότερη του Βασιλέως, προκαλώντας μάλιστα με άσχημο τρόπο το αίσθημα του κοινού δικαίου: (Φράση Αντιπροέδρου: “Εμείς είμαστε Προεδρείο, αφήστε μας να το χαρούμε, κι αν μπορείτε ελάτε αλλάξτε μας”).

Ναι, η ΑΜΟΤΟΕ έχει απομακρυνθεί από τους άμεσα ενδιαφερόμενους αθλητές της, απευθυνόμενη ΜΟΝΟ στα σωματεία  – μέλη της, αδυνατώντας να αφουγκραστεί το σφυγμό τους!

Ναι, η ΑΜΟΤΟΕ έχει αρκετά δύσκολο οργανόγραμμα καθιστώντας απογοητευτικό / αποθαρρυντικό το να αναρριχηθείς στην ιεραρχία της!

Ιεραρχία που έχει σαπίσει εδώ και χρόνια με τους ίδιους και τους ίδιους, που εκλέγονται με τις ψήφους ημετέρων και υμετέρων, και κρατάνε σε μία μασχάλη δύο καρπούζια, την ΑΜΟΤΟΕ και την ΜΟΤΟΕ, έχοντας αναγάγει τα Προεδρεία σε επάγγελμα! Επιτέλους, πάρτε σύνταξη!

 

Και μια παρένθεση: Στον οικονομικό απολογισμό της ΑΜΟΤΟΕ για το 2013, αλλά και στον προϋπολογισμό του 2014 υπάρχουν πολλά έξοδα με τα οποία μεγάλη μερίδα μελών δεν συμφωνεί!

Όπως για παράδειγμα ότι 50.000€ είναι πολλά χρήματα να δαπανηθούν για Εθνικές ομάδες στο ISDE της Αργεντινής ή στο MX των Εθνών.

Θα μπορούσαν μερικά αυτά τα χρήματα να δοθούν ώστε να υποστηριχτούν οι οργανωτές των πρωταθληματικών αγώνων με Κύπελλα π.χ. ή ελάφρυνση του παραβόλου ασφάλισης.

Θα μπορούσαν να υποστηριχτούν οι οργανωτές αγώνων Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην χώρα μας, που κάνουν την Ελλάδα περήφανη διεθνώς και δίνουν την ευκαιρία στους Έλληνες να απολαύσουν ένα μοναδικό θέαμα! (Αντί αυτού, στην συγκεκριμένη πρόταση, ο Ταμίας κος Γιώργος Στραβού είπε: «Απεναντίας, ο οργανωτής πρέπει να πληρώνει παραπάνω την ΑΜΟΤΟΕ για να παίρνει τα δικαιώματα να οργανώνει τέτοιον αγώνα στην Ελλάδα!» Ωραία νοοτροπία!).

Δυστυχώς ο απολογισμός / προϋπολογισμός παραμένει 7σφράγιστο μυστικό στα κιτάπια της Ομοσπονδίας, που ΔΕΝ δημοσιοποιείται –παρανόμως- ούτε στα μέλη της, παρόλη την διαβεβαίωση έπειτα από αίτημά μου, το οποίο έχει κατατεθεί επαναληπτικά και με email εδώ και καιρό… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ΟΛΟΙ οι αθλητές και τα σωματεία πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτόν.

 

ΚΑΝΕΙΣ δεν αρνείται το έργο που έχουν επιτελέσει τα μέλη του Προεδρείου και την προσφορά τους στο χώρο. Αλλά καλό θα είναι να καταλάβουν και οι ίδιοι, ότι κάποια πράγματα έχουν όρια, ακόμη και η εξουσία, και ότι πρέπει να υπάρχει διάδοχη κατάσταση! Οι ολιγαρχίες, είτε της ΕΛΠΑ, είτε της ΑΜΟΤΟΕ δεν έχει σημασία από που προέρχονται, και από που πηγάζει η δύναμή τους, σημασία έχει ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Με την ΕΛΠΑ είχες μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και ατομικών πρωτοβουλιών, με την ΑΜΟΤΟΕ είσαι ευνουχισμένος αλλά έχεις την ελπίδα ότι το βασισμένο σε ένα θεσμό μιας δημοκρατικής Ομοσπονδίας καθεστώς, ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει! Αργά, πολύ αργά, καθώς το “βαθύ κράτος” δύσκολα ξεριζώνεται, αλλά ελπίζεις!

ΞΑΝΑΛΕΩ: Οι άνθρωποι ΔΕΝ είναι κακοί, ούτε ανίκανοι! Απλά πρέπει ή να ξυπνήσουν, ή να συνειδητοποιήσουν πως ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσουν την κατάσταση είναι να παραιτηθούν, να αφήσουν τον συγκεντρωτισμό των πραγμάτων, να εμπιστευτούν άξιους συνεργάτες, να ανοίξουν τα αυτιά τους, και ως έμπειρα στελέχη να βοηθούν από το παρασκήνιο με τον τρόπο τους!

Και όσο θεωρούμε ότι Ομοσπονδία είμαστε ΟΛΟΙ μας, όσο συμμετέχουμε στα κοινά, ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΠΡΕΠΕΙ και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να βοηθήσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, να βελτιωθεί η κατάσταση! Και όσο είμαστε “μέσα στο σύστημα” το βοηθάμε εκ των έσω, όσο μπορούμε, όπως μπορούμε! Πιέζοντας, διεκδικώντας, προτείνοντας, μιλώντας…

 

Περί ενημέρωσης

 

Πιστεύω στην επίσημη ενημέρωση, στα Δελτία Τύπου από τα αρμόδια όργανα και τις επίσημες ιστοσελίδες του καθενός. Δεν μονιμοποιώ καμία ενημέρωση μέσω forum, facebook, youtube και λοιπά. Η ΑΜΟΤΟΕ έχει επίσημη ιστοσελίδα για τις ανακοινώσεις της, και οι αθλητές μπορούν να επικοινωνούν με αυτή μέσω του ορθού δρόμου, δηλαδή των σωματείων τους. Τα “σου είπα – μου είπε – άκουσα – ακούγεται – λένε… – και λοιπά ράδιο αρβύλα” δεν μου λένε τίποτα, αλλά δυστυχώς έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν βαθιά μέσα στην καθημερινή μας ενημέρωση, δημιουργώντας εντυπώσεις, διασπείροντας έριδες και συχνά διαβάλλοντας ή/και προσβάλοντας κόσμο και καταστάσεις.

Στην ανακοίνωση του Worksbike Shop και του Δημήτρη Χελιώτη (του οποίου η γνώμη αν και ως συνήθως σε σύγχυση, είναι απολύτως σεβαστή και βαρύνουσα) ειπώθηκαν αλήθειες, αλλά δεν ειπώθηκαν πολλές ακόμα!

 

Απορώ όμως, που ακόμη και εν τη απουσία μου από το χώρο των αγώνων, κάποιοι κόπτονται για τις προσωπικές μου συνευρέσεις με -επίσης- ανθρώπους του χώρου, με ανθρώπους που έχω ζήσει μοναδικές στιγμές στο παρελθόν, και μας ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν! Το ότι ο Doc πλήρωσε και πληρώνει κάθε χρόνο από την τσέπη του 1000€ για να πάει στην Ελβετία να παρακολουθήσει σεμινάρια Enduro ως οφείλει όντας Αλυτάρχης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά κάποιοι προτιμούν να σχολιάζουν το γεγονός ότι ο Αλυτάρχης και συνδιοργανωτής του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Enduro στην χώρα μας, ΔΕΝ έχει δικαίωμα να συνομιλεί με τον Πρόεδρο και το προεδρείο της Ομοσπονδίας για τα διαδικαστικά του αγώνα σε συνάντησή τους στην Ελβετία (για διαφορετικό σκοπό ο καθένας…). Δεν μου φαίνεται λογικό.

Αγαπητοί μου φίλοι, η γνώμη μου για την Ομοσπονδία ως θεσμό, για τα άτομα που την απαρτίζουν, το προεδρείο της, τους αθλητές και τις λέσχες της, δεν έχουν να κάνουν καθόλου με ποιόν θα επιλέξω για παρέα μου να πιω τις μπύρες μου ή να φάω, ποιόν θα βάλω σπίτι μου και ποιόν θα ψηφίσω! Μπύρες πίνω και με τον “άσπονδο εχθρό” μου τον Χελιώτη, και με τον Σιούλη (που έχουμε βριστεί πολύ άσχημα), γιατί από την μια έχουμε κάνει και 50 αγώνες μαζί ρόδα ρόδα, και από την άλλη κι ο Σαμαράς με τον Τσίπρα μαζί θα τα πίνουν όταν τους καλέσει η Μέρκελ σε τραπέζι στο εξωτερικό…

 

Ειλικρινά δεν ξέρω αν η αποχή της ομάδας Worksbike από το Πρωτάθλημα έχει κανένα αποτέλεσμα, αφού η ιστορία έχει δείξει ότι η σύμπνοια των εντουράδων είναι άγνωστη λέξη για να γίνει κάτι μαζικά και από κοινού. Βλέπε ΣΑΜΕ (Σύνδεσμος Αναβατών Μοτοσυκλέτας Enduro)…

 

Όσο για την ΑΜΟΤΟΕ? Μάλλον θα χαιρετίσει την απόφαση, αφού με αυτό το τρόπο θα έχει ΚΑΙ Πανευρωπαϊκή παρουσία στο αντίστοιχο Πρωτάθλημα, κάτι που ανεβάζει το STATUS της στην FIM Europe. Καλύτερο δώρο προς την ΑΜΟΤΟΕ δεν θα μπορούσε να κάνει η ομάδα!

Εύχομαι καλή επιτυχία στα παιδιά, και χαιρετίζω την προσπάθεια, στηρίζοντάς την όσο και όπως μπορώ.

Όπως θα στηρίξω και τον θεσμό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, άσχετα εάν η ίδια η ΑΜΟΤΟΕ δεν με θέλει!

Γιατί κατά 80% πιστεύω πως υπάρχει δίκαια αγανάκτηση στην παρά 5′ ανακοίνωση των Πρωταθλημάτων,

–           Δεν μπορούν οι αναβάτες να προετοιμάσουν ομάδες και πλάνα αγωνιστικής χρονιάς

–           Δεν επιτρέπεται οι οργανωτές να ΜΗΝ έχουν το χρόνο να προετοιμάσουν, διαφημίσουν, δουλέψουν τον αγώνα τους, ζώντας με την αμφιβολία για το ΑΝ η ομοσπονδία εγκρίνει τελικά την ημερομηνία τους.

–           Παράλληλα, πιστεύω ότι οι γνώμες των αθλητών / σωματείων για την αγωνιστική δραστηριότητα της κάθε χρονιάς, πρέπει να είναι από νωρίς σαφείς και κατατεθειμένες προς την εκάστοτε επιτροπή enduro.

–           Ως αντίδραση θα ήθελα την έγκαιρη επερώτηση των αθλητών / συνδέσμου αναβατών / ομάδων προς τα σωματεία τους και κατ’ επέκταση προς την Ομοσπονδία τους.

–           Ως τελική –και πολύ προχωρημένη- αντίδραση θα προτιμούσα την μαζική –και όχι μεμονωμένη- απόφαση / επίπληξη / αποχή αθλητών από τους θεσμούς, ΓΕΝΙΚΩΣ, και όχι επιλεκτικά.

 

Αλλά και κατά 20% δεν παύω να πιστεύω –και δεν πρέπει να παραβλέψουμε- πως:

–         ΔΕΝ φταίει η λέσχη του Λαγκαδά να υποστεί μποϋκοτάζ, το έχω νιώσει και το ξέρω

–         Αυτό θα επιφέρει πάλι στρατοπεδοποίηση των αγωνιζομένων σε Βόρειους και Νότιους, αφού ουσιαστική η αποχή μιας ομάδας και ο ντόρος που δημιουργεί θα αφήσει έξω τους αγώνες Βορείου Ελλάδος

–         ΟΛΟΙ οι αγωνιζόμενοι λίγο – πολύ ξέρανε πότε και που θα γίνουν οι 2 πρώτοι αγώνες τουλάχιστον…

 

Καλή συνέχεια.

 

Δημήτρης – DOC- Αθανασουλόπουλος

 

Υ.Γ. Τα παραπάνω γραφόμενα αποτελούν προσωπικές σκέψεις, απόψεις και αναλύσεις, και για κανένα λόγο δεν διεκδικώ το αλάθητο. Σέβομαι όλες τις απόψεις αθλητών, συναδέλφων, φίλων, παλιών και νέων, κάθομαι τις ακούω και τις αναλύω. Σέβομαι την ιστορία και την προσφορά του Σιούλη, του Μπαβέλα, του Κορέλη, του Χριστοδούλου, του Κοντού, του Κωνσταντινίδη, του Χελιώτη, του Ζουρνατζή, του Χατζή, του Τασούλη, του Νανάκου, του Σιαφαρίκα, του Κυριλή, του Κολιγλιάτη, του Πέτρου, του Σιδέρη, του Καντίδη, του Πούλιου… του… του… Μιλάω και θα μιλάω με όλους, όσους κάνουν πράγματα, όσους κινούν τα νήματα, όσους προσφέρουν στο χώρο, όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν με έχουν πληγώσει (και τους έχω πληγώσει κατά καιρούς) αφού μέσα από μια τέτοια εκρηκτική ατμόσφαιρα έχουν γίνει πράγματα, αλλά έχουν γίνει και λάθη και οπισθοδρομήσεις. Δεν κλείνω τα αυτιά, αλλά σίγουρα ακούω –και υπολογίζω- πολύ λιγότερο τους παπαγάλους, που μόνο μιλάνε και δεν πράττουν, που σπέρνουν έριδες και προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, προσπαθώντας να φτιάξουν προσωπικότητα από το “0”. Ο παρορμητισμός του καθένα είναι το κλειδί της επιτυχίας ή της αποτυχία του.

Και τέλος, δεν παύω να πιστεύω πως η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία!